نجوای شاعرانه

وای
دلم
سوخته ای
لب به
سخن
دوخته ای

اینهمه
ظلم و
ستم
ازچه
کس
اموخته ای

یک
بغل
شعر
سرودم
همه را
ول کردم

توکه
رفتی
همه را
جای تو
دردل
کردم

یک شبی
اخر
بگیرد
دامنت
را اه من

خوش
نباشد
عاشقت
را رنجه
سازی
ماه
من

چنان
غارت
نمود
ازمن
دل ودیده
دوچشمانت

که چنگیزم
نکرد
غارت
به یاسایی
چنان
ازمن

چه ساده
اغوا
شده ام
عاشق
حوا
شده ام

بجرم
این
کناه
دل
دراین
زمین
جاشده ام

هی بخود
نازو
به چشمت
عشوه
میداری
که
چه

برسیه
چشمان
مستت
فتنه
می باری
که
چه

اشفته ی
ان
ناز
دوچشمان
قشنگت

درکوشه ی
چشمان
توافتاده
دل
خسته
به چنگت

خدا
داند
که
عشق
ماشبیه
عشق
مجنونست

اگر
لیلی
شوی
باری
جنون
ما
فراوانست

لبت
صد
بوسه
میخواهد
لبم
گربوسه
بدارد

من و
خال
لبان
تو
حدیث
گهنه ای
داریم

هرچه
زنی
نیش
بزن
بیشتر

بر
من و
دل
با نگهت
نیشتر