نجوای شاعرانه

تو ای کاش
هرگز
دلم را
ندزدیده
بودی

وبر
عشق
مرده م
تبلور
نه بخشیده
بودی

به چشمت
صدهزاران
زیوراراستی
برای
یک دل
عاشق

چه حاجت
اینهمه
لشگر
صف
ارایی
برای
این
دل و
دیده

اقا
دل
من
مسافر
کرب
بلاست

او
زایر
ان
امام
مظلوم
خداست

دفتر
شعرخودم
رامی فروشم
باکمی
دلواپسی

کوچه های
شهر
را
چرخیده ام
اما ندارم
مشتری

نفرین
به شبی
راکه دلم
شعر
بلد
شد

لعنت
به شبی
راکه
دلم
پیش
تورد
شد

پرسیدم ازطبیب شهرعلاج درد خودم
دارو
به بوسه های
لبت را حواله
کرد

نشسته ای
به قلب
من
خیال
پاشدن مکن

چه خوش
نشسته ای
بدل
فکرجدا شدن
مکن

بازهم
نگاه
تو
شرجیست
بادلم

افتاب
مهرتو
کی
می
دمد
بگو

چسبیده دردوغمت بردل من ول نمی کند

فکری
به
حال
من
و
دیده
واین
دل
نمیکند

بلدی نازکنی نازبکن فتنه سراغازبکن
به رخ و
               هرمژه ات
                               غمزه بزن
                                                  سازبکن