نجوای شاعرانه

پرسه
می زد
حس من
در
کوچه های
عشق
تو

ناگهان
باغیر
دیدت
از
خجالت
اب
شد

ازتو
چه
پنهان
شده
دل
مبتلا

برصنمی
ماهرخی
دلربا

بسکه
کردم
همه
شب
اه وفغان
ازغم تو

داد
دیوانگیم
رفته
به هر
برزن وکو

بانگاهت
میکنی
مجنون تر
از
مجنون
مرا

صدهزاران
زیور
اراستی
کنی
دلخون
مرا

دست هایت
بوی
سیب
سرخ
حوا
میدهد

ادمت
باشم
اگر
در
سینه ات
جا
می شوم

همچو
بم
ارگ
دلم
زلزله ات
ویران
کرد

برحذر
باش
که
اهم
نکند
ویرانت

ناز
چشمان
تو
اموخت
بمن
رازونیاز

همچو
محمود
که
افتاد
بدامان
ایاز

بایک
نگه
افتادم
دردام
دلازاری

صد
فتنه
به چشمانش
افزوده
به
طراری

دل
سپردم
دست تو
تاخوب
غمخوارش
شوی

نی دلازاری
کنی
هردم
دلازارش
شوی

سهم
من از
عاشقی
یک درد
بی اندازه
شد

حاصلش
دیوانگی
درهر
کجا
اوازه
شد