نجوای شاعرانه

باخیالت
هم
نشد
یکدم
نشینم
نازنین

بسکه
دلرا
درتب
تاب
جنون
انداختی

هزاران
بارگفتم
دل
نبندم
برپریرویی

دل مجنون
بازیکوش
برفت از
دست
به
لبخندی

بی تو به
غم
نشسته ام
دست دل
شکسته ام

بسکه
سکوت
کرده ام
دست
سکوت
بسته ام

کاش میشد
باغزل
حسن
ترا
تفسیر
کرد

کاش
میشد
دردو
چشمت
عشق را
تعبیرکرد

ان پریچهره
عجب بردل
ماجازدورفت

اتشی بر
جگروجان ودل
مازدورفت

دار
وندارم
همین
یک دل
سودازده

دست تو
دیوانه
شد
شهره به
هرشهر و
ده

گل چه
حاجت
هدیه
داری
بهرما

خود
گلی
چشمت
گلست
لبخند
لب هایت
گل است

دل شده
سرمست
تو
عاشق و
پابست
تو

دار
وندارش
همه
داده
به تو
دست
تو

بوسه
گفتی
بوسه
دادم
دل
بگفتی
دل
فتادم

هرچه
گفتی
من که
دادم
پس
چرا
بردی
زیادم

گریه های
بی
امانم
پای
هجرت
ریخته
جانم

زیر
چشمت
کن
نگاهی
تاببینی
نیمه
جانم