نجوای شاعرانه

بر آنی که جان بر لب من رسانی
کجا این دلم را بگو می کشانی

چقدر پا به پایت دوم همچو کولی
به جرمی که می خواهمت می دوانی

شبیه تو هرکس که باشد بنازد
شکایت ندارم چرا می توانی

گناه از من است دل نهادم به چشمت
مروت نباشد چنینم برآنی

فتادم به پایت عجب من جوانی
تو قدر دلم را پریوش ندانی

گرفتی به غمزه دل از دستم اما
به خاک سیه این دلم را کشانی

درست است که تو دلبری دلستانی
بگو کی مرا از غمت می رهانی

به آئین خوبان مروت مگر نیست
مرا چون اسیری به دورت دوانی

بیا خسته ام خسته از زندگانی
بسوزد مرا زخم هجرت نهانی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: