نجوای شاعرانه

زلف بر رخ فکنی خانه خرابم بکنی
خنده بر لب زده ای تا که عذابم بکنی

گیرم این دل ببری دیده اسارت بکشی
دل به آتش بنهی سوخته کبابم بکنی

کم بزن عشوه بر این زلف که عاشق بکشی
گاه و بی گاه مرا دیده خضابم بکنی

حاصلت چیست از این غمزه که بر رخ زده ای
هی مرا جان به لب و دل به عتابم بکنی

همچو لیلی به جنونم نکشی تا تو مرا
دست از من نکشی تا که خرابم بکنی

هر چه ظلم است روا داری و لبخند زنی
چه کنم تا تو مرا دوست خطابم بکنی

گرچه بیهوده زنم داد که کار تو و من
از ازل بوده بسوزی تو مذابم بکنی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: