غزل (این قوم غضب ):
این قوم غضب تیشه به اندیشه نهادند
با داس وتبر بر سر هر سرو فتادند
با زور وزر وحیله وتزویر براین شهر
چون قوم قجر سلطه ی صد سلسله راندند
آری من وتو خام همین شعبده بودیم
تا پرچم بیگانه سر شهر نشاندند
آن پرچم جاوید سه رنگ وطنم را
با پرچم یکرنگ عرب زاده ستاندند
از وادی شعر وادب وفلسفه ومهر
چون گرد وغباری ز سر شهر تکاندند
هیهات که مغفول در این بادیه ماندیم
تا تیشه به تاریخ من این قوم نشاندند
از کاوه فقط اسم تهی مانده به یادست
چون میر غضب آن الم کاوه دراندند
تاختند وبریدند وگذشتند از این شهر
صد شعله به ابای وطن جمله نهادند
صد مرغ غزلخوان به چمن بود ولی حیف
از خانه وکاشانه ی خود بیهده راندند
درد ودریغا که چون قیصر وچنگیز
بر خاک کوهر زای وطن چکمه دواندند
باری قلم وحرمت وقانون شریعت
از قامت اراسته ی این قوم ستاندند
باتیر تفنک پدرم هم وطنم را
در برزن و کو سینه دراندند
گفتند به ماظلمت شب ریشه ندارد
از چیست که این قوم قجر بیهده ماندند
نظرات شما عزیزان:
برچسب‌ها: غزلیات
آمار
وب سایت:
تبادل لینک هوشمند