نجوای شاعرانه

سرزده
بسکه
امدی
بیهده
بسکه
رفته ای

داد
همه
شکسته ای
وای
مها
چه
کرده ای

چشم
برچشمم
فتادی
تاغزل
خوانت
شوم

بوسه
بردارم
به لب
بابوسه
مهمانت
شوم

مومن
چشم
توام
گوهر
درجان
منی

هرچه
دارم
بدهم
پای تو
مهمان
منی

شدم
مهمان
چشمت
جا
ندادی

عجب
نا
مهربان
مهمان
نوازی

بر
نیمه ی
چشمت
ببستم
نیمه
دل

بران
لب
چون
سیب
توجانا
چه
بندم
مانده ام

تاابدهرگز
نمی
ماند
کسی
ای
نازنین
زیبای
من

دل مبند
برطره ی
جادوگر
نامهربان
یاری
عزیز

لبخند
ملیحت
بکشد
عاشق
لبهای
ترا

فردا
چه کنی
روزجزا
شیوه ی
عاشق
گشی یت

کاش
میشد
خیمه
زد
درساحل
چشمان
تو

کاش
میشد
یک
شبی
با
دل
شوم
مهمان
تو

تمام
دفتر
شعرم
فدای
چشمانت

اگر
چه
هدیه ی
ناقابلی
است
برای
چشمانت

دیدم
ترا
در
بزم
غیر
شرمم
برامد
دم
زنم

عشق
ترا
با
خویشتن
باری
شماتت
می
کنم