نجوای شاعرانه

دل رفته ازیادم

من مثل فرهادم

بیرحم ترازشیرین

کندی توبنیادم

به
چشمت
ناز
می
بندی
مرا
مجنون
کنی
بانو

گناه
عاشقت
این
است
جنون
را
هدیه اش
داری

باماغزال غزل هاتوبدشدی

دیدم زکوچه ی بیکانه ردشدی

دادم سلام ونگفتی علیک من

ازکی شماتت مارابلدشدیش

غزال
سرکش
شعرم
چرا
شدی
بانو

غزل
بدون
تو
در
انتهای
ویرانست

گوشه ی
چشمت
تفرج گاه
چشمان
منست

سایه ی
مژگان
تو
مستی
فزای
این
دلست

قیامت
میشود
برپا
تو
وقتی
قامت
افرازی

هزاران
سرو
میسوزند
تو
وقتی
رخ
براندازی

لبانت
انچنان
سرخ
است
بانوی
خیال
من

که
ازما
میبرد
هردم
تمام
حس
وحال
دل

یادم
انداخته ای
شاعر
چشمت
باشم

من
ریاضت کش
محراب
قشنگت
باشم

محتسب
برساحل
چشمت
نشستم
روزوشب

تاندزد
کس
نگاه
مهربانت
رازمن

تاب به
طره
داده ای
تاببری
توتاب
من

اینهمه
عشوه
رفته ای
بهردل
خراب
من