نجوای شاعرانه

مزن
زخمش
که
صاحب
دارد
این
دل

مواظب
شو
مراقب
دارد
این
دل

بسر
امد
ای
رفیقان
شب
انتظارم
امشب

مکنش
سحر
خدایا
که
رود
نگارم
امشب

روزو
شب
ناله
کنم
ازغم
بیماری
دل

همدمی
نیست
که
اید
به
پرستاری
دل

عاشق شدم به توپنهان نمی کنم

ازچشم ودل بپرس کتمان نمی کنم

همچو
اشکی
بیقرار
افتاده
اندر
دامنش

ازچه
یارب
افریدی
من
نمی
دانم
تنش

چون
بزلفش
می زند
دست
میشود
دلها
خراب

جامه ی
تقوا
درد
چون
بر
گشاید
پیرهنش

دوچشمت
ماه
را
ماند
لبانت
سیب
حوا
را

که
دزدید
ازدل
ادم
تمام
حس
وایمانش

عشق
شهریور
ما
سردی
پاییزی
تو

همه
جا
ورد
زبان
نقل
محافل
شده
است

اخرهرقصه تویی

اول هرجمله تویی

ای همه تاروپودمن

قبله گه سجودمن

بچشمانت
قسم
دادم
که
دست از
دیده ام
بردار

نماز
عشوه ات
کم
کن
چو
زاهد
پیش
چشمانم