نجوای شاعرانه

شدم
عاشق
بدان
چشمان
ابی

که
در
دنیا
همانندش
نیابی

به
چشمان
سیاهش
بسته ام
دل

گریز
از
ان
برایم
گشته
مشگل

با
خیالت
هم
نشد
یکدم
نشینم
نازنین

بسکه
دلرا
در
تب و
تاب
جنون
انداختی

هزاران
بار
گفتم
دل
نبندم
بر
پری
رویی

به
لبخندی
ربود
از
دست
من
صبرو
شکیبایی

لب و
چشمت
چو
چنگیزی
به
غارت
میبرد
دلرا

رخت
را
زیور
ارایی
بسوزد
دودمان

شبنم
چشمت
چو
خالی
بر
رخت
افتاده
است

همچو
داغ
زاهدی
ماند
که
در
پیشانی
است

امدم
در
کوی تو
نامهربان
راهم
ندادی

با
یکی
مجنون
چه
سازم
دربرم
بنشسته
است

ادم
شده
بودم
به
یکی
عشوه
خرابم
کردی

حوای
کناهم
شده
با
بوسه
خرابم
کردی

ایه
به
ایه
روشن
است
من
به
جنون
رسیده ام

لیلی
من
دگر
بس
است
این
غزل
واشاره ها

بچشمت
سرمه
بنهادی
به
لب ها
فتنه
انداختی

برخ
صد
زیوراراستی
برای
یک
دل
عاشق