نجوای شاعرانه

داده ام
دل
دربرت
مهمان نوازی
خوب باش

بهراین
مجنون
عاشق
لیلی
محبوب باش

دیده به
در
دوخته ام
پای
دلت
سوخته ام

من به
دبستان
تو
این
هنر
اموخته ام

رازونیازم تویی
دلبرنازم تویی

سوزوگدازم تویی
ذکرونمازم تویی

هرکه اوایی
بر ارد ان
نه بلبل
می شود

بازبان هر
بی خرد
انسان
کامل
می شود

بامنت
ای سرو
سیمین
تن کج
اندیشی
بس است

بااسیرانت
توانی
مهربانی

کن دمی

دیوانه ی
عشق تو
عاقل
شدنی
نیست

یارب
تومگر
خویشت
براو
نظر
اندازی

ازبسکه
غم
به خانه ی دل
رونهاده
است

عالم
بحال این
دل
من
خون
فتاده
است

گریبان
میدرد
چون
غنچه
ازپیراهنش

نگهدار
ازبلا
یارب
زنامحرم
تنش

چرا
بااینچنین
حسنت
حجاب
افکنده ای
بررخ

برون ا
ازحجاب
خود
که رسوا
کرده ای

خلقی

بامن و
ساقی
تفاهم
درشراب
افتاده
بود

دربر
چشم
غزالم
دل
خراب
افتاده
بود