نجوای شاعرانه

دل
پریشان
می کنی
هی
دیده
گریان
می
کنی

روز
محشر
خونبهای
قتل
دل
پای
تو
است

چاه
ویلم
بوداگر
از
غم
لبالب
گشته
بود

اینهمه
داغی
که
من
در
اندرونش
ریختم

در
جنون
لیلی و
مجنون
دست
انگشتم
نیند

نامه ی
دیوانگی
دل
به
عالم
رفته
است

بی
بهانه
می
گویم
دل
شکسته ام
بی
تو

از
تمام
شادی ها
دل
گسسته ام
بی
تو

به
فراق
تونه
تنها
دل من
سوخته
بود

همه
را
داغ
فراق
توبر
افروخته
بود

عاشق
شده
دل
بر
ان
لب
مست

چون
غنچه
فتاده
بر
کف
دست

حاصل
عمرم
جوانی
بودو
رفت

ان
بهار
زندگانی
بودو
رفت

با
من
ای
نامهربان
پس
کی
مدارا
میکنی

با
دل و
این
دیده ی
خونین
ما
تا
میکنی

به
چهره
فتادی
چه
ناز
عاشقانه
عجب

ربوده ای
دل و
دینم
چه
عارفانه
عجب

بهار
من
نمی
زنی
به
دشت
سوزناک
دل
ترنمی

براین
کویر
پر
ملال
ببار
قطره ای
نمی