نجوای شاعرانه

بسکه شادی سرنزددرنای من
قهربالبخندشدلب های من

بی طپش شهری فرودرسوت کور
مانده درتبعیدشادی وسرور

وای جغدی هم دراین ویرانه نیست
اه خشگی هم دراین غمخانه نیست

می کشدطاعون غم هرخنده را
می کشدابلیس هرجنبنده را

درچنین ویران سرایی مرگ زا
اه هم باما نمی سازد خدا

من نه چنانم که تویی تونه چنانی که منم
لیلی دلداده تویی عاشق دیوانه منم

همچودلی دربدنم عشق تودرروح وتنم
دل به تودلداده منم روزوشب اینست سخنم

صاحب این خانه تویی دلبردیوانه تویی
دل بنهی گربه برم پای توافتاده منم

سوزمنم سازتویی دلبرطناز تویی
روح تویی نازتویی ساقی پیمانه منم

شمع شب افروزتویی عشق تویی عشق تویی
عاشق وپروانه منم عاشق ودیوانه منم

ازرده ازاین خاک وازاین مسلک وکیشم
عمریست پریشان شده ی قلب پریشم

چون مرغ گرفتارکشم ناله و فریاد
من مرثیه کوی وطن مرده ی خویشم

ازاینهمه بیدادبه تنگ امدم ای دوست
طاول زده ازدست دورنکی دل ریشم

برهرکه وفاکرده جفادیده به جایش
بیزارازاین مردم وازکرده ی خویشم

درغروب غمناکت من زغصه لبریزم
چون هوای بارانی بین سرشگ شبریزم

همچوشمع سوزانی من پرازتب وتابم
درکویرخشگی من تشنه دست چنگیزم

باتمام تدبیرم من اسیر تقدیرم
جلوه کن ازاین تقدیرعاشقانه برخیزم

بسکه دلم غصه ی هجرتوخورد
شمع صفت سوخت بدردتومرد

هرچه سرودم غزل ازیادتو
بردبه غارت شب بیداد تو

ماه شواندرشب ظلمانیم
شعله بزن برغم حیرانیم

خسته شدم خسته ازاین انتظار
گشت مراداغ فراق تو یار

هرچه زدم می به شب تاردل
رام نشدکودک بیمار دل

مطرب بزن نوایی چنگم خمارعشق است
ساقی بریزباده بشکن شب پلیدم

جامی بیاریارارفتست عقل و دینم
پرکن پیاله ام را ای بهترین نویدم

ای صبح جلوه ای کن تابشکنی غروبم
درظلمتی سترگست پیدایش سپیدم

ازترس مرگ بایدتسلیم زندکی بود
جان داده ام بهایش تااین دوراخریدم

ای عشق چاره ای کن زخم عمیق دلرا
ازسکراین شرابست بینی که ارمیدم

تسکین زخم من شودرحجم این شقاوت
ازنخوت سیاهی باری بجان رسیدم

دست مزن بزلف خودتاب زدل ربوده ای
این دل دردمند رادشمن گهنه بوده ای

همچوخزف فتاده ام درکف پای توازان
پاچونهی به چشم من لطف وکرم نموده ای

لاله صفت بداغ توسوخته ام به دشت غم
برجگرکباب من بازتو غم فزو ده ای

چشم بهم چوبرنهی فتنه رود براسمان
وای بران زمان که تو دست بزلف بوده ای

اینهمه نازبامنت من متحیرم چرا
باچومنی اسیرخود برسر خصم بوده ای

حال عالم را شدم جویا ز یک دیوانه ای
خنده زد بر من که عالم نیست جز غمخانه ای

زآن سبب پرسیدم از یک عالم فرزانه ای
با نهیبی گفت باشد چون مسافرخانه ای

مانده حیران چیست هستی دلبرد ازهرکسی
پیش هشیارست ومست آن همچویک ویرانه ای

حاصل هستی اگرتلخست وشیرین غافلیست
آنکه پندارد درخشد چون یکی دردانه ای

آزمودم کار دنیا چون می و مستی بود
هرکسی نوشد زدست آن دغل پیمانه ای

باری اگر همه از جنس      ادمیم
ازچیست که اینهمه مخلوط ودرهمیم

زیبا و زشت وغنی در کنار هم
چون گرگ پیکرهم ازچه میدریم

غدارومصلح وفرزانه از کجاست
باری اگرهمه ازجنس ادمیم

شایدخدا به غلط افریده است
ماراکه کفته ز اولاد ادمیم

ادم دراینهمه عمرم ندیده ام
شایددچارکوتهی وهم مبهمیم

جهانم با جهانت گفته ها دارد
دل من ازدلت بس شکوه هادارد

تو ناپیدا ومن پیدا عجب مهری
میان این دوتن دوستی چه جادارد

منم عاشق تویی معشوق واین رمزست
توازمن شکوه دل هم ازشما دارد

نهان افگنده برما رشته ی الفت
به این دوستی فغان ایندل چرادارد

از اول با دلم اینکونه تا کردی
بکن هرانچه میخواهی که جا دارد