نجوای شاعرانه

ترا من می کنم نجوا

تو را من دیده بر راهم

به هر روز و به هر هنگام

به هر آئین و هر آلام

نه تنها چشم در راهم شباهنگام

تو را می خوانم هر دم با نوائی از دل مغموم

بیائی دست من گیری

و تو همراه من باشی

ستیزم با شب بیداد

که گستردست ظلمت در هوای شهر من هر روز

بیا با من همآوا باش

بگیرم من کمان آرشم از او

ستانم سرزمین بابک خود را

رهانم دین مانی را

و آن آئین زرتشت را

بیا همت کن اینجا کاوه را تا بر دمد بر کوره اش

آتش

بسازد پتکی از غیرت

بگوبد بر سر نخوت

تو را من می کنم نجوا

به هر صبحی که می آید

به هر شامی که می میرد

قدم بر دیده ام بگذار

رها گردم از این پائیز سرد زرد پر تکرار

تو همزاد منی باز آ وطن می سوزد اندر آتش این مفتی

غدار

من و تو ریشه در خاک وطن داریم

همین خاکی که بگرفته است ز ما این شیخ بد

گردار

آفرین بر تو پریزاده که پیدا شده ای
با خط و خال چون من عاشق و شیدا شده ای

به جنون برد تو را خال سیاه چو منی
مثل آدم تو چرا اینهمه اغوا شده ای

به یکی زلف فتادی دل و دین دست رقیب
تو چرا خام دل و دیده ی رسوا شده ای

اینهمه شعر و غزل قافیه کم بود عزیز
زین میان قافیه پرداز دل ما شده ای

سر زلف من و مجنون همه تقدیم تو باد
حالیا اینهمه سر مست تمنا شده ای

با تو تا دوش زدم باده به کوری رقیب
مژده دادم بدلم مژده که پیدا شده ای

کاش هرکز ندمت صبح دراین شب تار
محو چشمان تو گردم که فریبا شده ای

مرحبا با غزلت معجزه بر پا کرده ی
گوئیا مریم ما را تو مسیحا شده ای

عاجزم خدا من ز کار دل
مرده دل عجب از فشاردل

من اسیر دل دل اسیر من
دل بکار من من بکار دل

هر کسی که دل داده برکسی
کار او بود انتحار دل

در فراقت ای مه جبین من
دیده خون شد از انتظار دل

آبرو اگر برده دل مرا
این بود فقط ابتکار دل

کافرم اگر بعد از این دهم
من به هر کسی اختیار دل

رسم دل بود خجلتم کند
پیش خلق است این افتخار دل

آبرو و دین هر دو را چسان
باخته ام خدا در قمار دل

آنقدر برون ریخته خون چشم
لاله روئیده در مزار دل

نازنینا گله دارم ز تو چندان که مپرس 

زخمه بر جان و دلم کرده دو چندان که مپرس

داده بودم به تو دل دلبر خوبم نشدی
زین سبب ترک تو کردم مه تابان که مپرس

دل فرستاده بدم بر در کوی تو ما
همچو سازی تو زدی زخم پریشان که مپرس

گر چه صاحب هنری لایق مهمان نشدی
رانده از خانه ی خود این دل مهمان که مپرس

حس دلداده ی من نابلد کوی تو بود
بی خبر زخمه زدی بر دل نالان که مپرس

بی تکلف تو تو بگو سر زده مهمان نشوم
من شدم سر زده در خوان تو مهمان که مپرس

سر بی وعده شدم خوان تو من با دل خویش
پای این معامله داده همه تاوان که مپرس

گفته بودم بدل ساده به هر در نرود
پند ناصح نشنید این دل نادان که مپرس

حالیا مهر تو گر خوانده مرا عافیت است
جان و دل داده به پای تو به قربان که مپرس

ما شقایق ها به تن زخم فراوان خورده ایم
داغ باران زخم یاران بر تن مان خورده ایم

زخم دلتنگی اگر بر چهره داریم عیب نیست
سیلی نامهربانان بر دل و جان خورده ایم

زخمه ها نه از باد و نه طوفان که از این روزگار
از همان تقدیر بد از دست یاران خورده ایم

رنگ خون در چهره ی ما خود گواه روشنیست
خون دلها از جفای روزگاران خورده ایم

تا چه باشد بعد از این تقدیر مان از سرنوشت
بر درون و اندرون بیداد دوران خورده ایم

باخیالت
بسکه
شب تاصبح
سرکردم
چوماه

داددل
بااب
چشمم
هم سرامد
بانگاه

تازه می پرسی
جنونم را
نه از
عشق
تواست

کوس
رسوایی من
ورد
زبان
عالم
است

داغ
زاهد
رفته
در
پیشانیش
چون
خال
تو

داغ
من
دردل
نهفته
سوز
ان
در
سینه ام

داغ
استبداد
بر
دل
های
ما

زخم
بیداد
است
بر
لب
های
ما

با
کلاهی
چهره ات
مستور
چشم
من
مکن

کس
نمی
داند
دران
چشمان
جادو
جا
کند