نجوای شاعرانه

یک دل آوردم دلی دیوانه تا خامش کنی
آتش اندازی به جانش مست و بدنامش کنی

تا بری او را به سر حد جنون با ناز خود
همچو صیادی به تور اندازی و دامش کنی

عشوه هی ریزی برایش با لب و زلف و رخت
تا که این مجنون عاصی را مگر رامش کنی

در عجب ماندم گهی دل می بری گه می کشی
در هراسم با چنین ادوار ناکامش کنی

هرچه گفتم دل مرو اندر پی این دلبران
تا که خود مجنون و ما را صید در دامش کنی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: